مرنج از بیش و کم ، چشم از شراب این و آن بردار

که این ساقی به قدر "تشنگی" پیمانه می سازد

مپرس از من چرا در پیله ی مهر تو محبوسم

که عشق از پیله های مرده هم پروانه می سازد

به من گفت ای بیایان گرد غربت! کیستی ؟ گفتم :

پرستویی که هر جا می نشیند لانه می سازد

مگو شرط دوام دوستی دوری ست٬ باور کن

همین یک اشتباه از آشنا بیگانه می سازد

وقتي كه از تمام خودت طرد مي شوي
از آفتـاب و پنجـره دلسـرد مي شوي
در برف يك سه شنبه به دنيا كه آمدي
بايد سپيد باشي و هِـي زرد مي شوي
وقتي كه از لـج نرسيــدن به ابرها
بي چتر در پياده رو شبگرد مي شوي
با سيب كرم خورده ي خود چرخ مي زني
حوّاترين زني كه خطــر كرد مي شوي
از ترس زندگي به خودت پشت مي كني
در اين كشاكش ابدي مرد مي شوي !
وقتي بهشت گمشده ات دور مانده است
در زير پاي مادري ات، درد مي شوي
صد بار توبه مي شكني و دوباره هم
گيج از خداي (باز تو برگرد) مي شوي
. . . . . . . . . . . . . * * *
اما دوباره باز سرت روي پاي اوست !
وقتي كه از تمام خودت طرد مي شوي

آواز عـاشقــــانه ی مــا در گلـو شکست
حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست

دیگــر دلم هــوای سرودن نمی کند
تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست

ســربسته ماند بغض گـره خورده در دلم
آن گریه های عقده گشا در گلو شکست

ای داد ، کــس به داغ دل بـــاغ، دل نـداد
ای وای، های های عزا در گلو شکست

آن روزها ی خوب که دیدیم، خواب بود
خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست

« بادا» مبــاد گشت و«مبــادا» ‌به باد رفت
«آیا» ز یاد رفت و «چرا» در گلو شکست

فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند
نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست

تا آمـــدم که بـا تو ، خـــداحــافـظــی کنم
بغضم امان نداد و خدا...در گلو شکست